Twee tot vier uur na de inname beginnen de symptomen: de hond is rusteloos, moet braken, veelvuldig urineren en heeft diaree. De toestand gaat achteruit wanneer de ademhaling sneller gaat, de hartslag stijgt en er koorts uitbreekt.
Enkele uren later kunnen er epileptische aanvallen en hartritmestoornissen optreden.
Dit kan fataal aflopen.
Neem onmiddellijk contact op met de dierenarts in de onderstaande gevallen:
Als het om kleinere hoeveelheden gaat dan hierboven aangegeven of als uw hond witte chocolade heeft gegeten, hoef je niets te doen.
Er bestaat geen specifiek tegengif, maar de dierenarts zal de hond symptomatisch behandelen. Indien de inname recent is (minder dan twee uur), zal de arts de hond doen braken om de gevaarlijke stoffen uit het lichaam te krijgen.
Cacao bevat voornamelijk theobromine en in mindere mate cafeïne. Honden zijn zeer gevoelig voor theobromine. Hoe donkerder de chocolade, hoe meer theobromine en dus hoe gevaarlijker voor de hond. Witte chocolade bevat zo goed als geen theobromine en is dan ook niet gevaarlijk.
Theobromine is een alkaloïde behorend tot de methylxanthinefamilie, waartoe ook theofylline en cafeïne behoren. Het is verantwoordelijk voor de bittere smaak in cacao en chocolade. Deze plantaardige alkaloïden geven een stimulatie van het centraal zenuwstelsel en de hartspier. Daarnaast geven ze een relaxatie van de gladde spieren (vooral die van de luchtwegen) en een verhoogde urineproductie.
De giftigheid hangt af van de soort en de ingenomen hoeveelheid chocolade. Pure, donkere chocolade is gevaarlijker voor de hond dan melkchocolade.
Voor een hond met een allergie voor chocolade kan een kleine hoeveelheid van 10 gram al fataal zijn.
Laat geen chocolade of pralines staan op de tafel of het aanrecht. Ook al is dit buiten het zicht van het dier, honden zijn meesters in het lokaliseren van eten en weten ze beslist te vinden. Bovendien zijn honden weinig kieskeurig als het op eten aankomt. Neem dus geen risico en hou chocolade uit de buurt van honden.