De eerste tekenen van vergiftiging zijn hoofd- en buikpijn. Daarna wordt het slachtoffer duizelig, voelt zich zwak en slaperig. Het zicht wordt wazig, de oren beginnen te suizen, wat zelfs kan verergeren tot doof- en blindheid. Andere bijwerkingen zijn hartritmestoornissen en coma. Het herstel van een vergiftiging als gevolg van hydroxychloroquine kan tot enkele weken duren.
Een tegengif bestaat niet, wat de behandeling erg bemoeilijkt. Het heeft dan ook geen enkele zin om mensen die ernstig ziek zijn door het coronavirus mogelijks nog zieker te maken door hen te behandelen met hydroxychloroquine. De therapie mag immers nooit erger zijn dan de kwaal. Het is dan ook terecht dat geneesmiddelenagentschappen het gebruik ervan enkel toelaten in het kader van wetenschappelijke studies en onder strikt medisch toezicht.
Hydroxychloroquine is een geneesmiddel met mogelijks ernstige nevenwerkingen én met een nauwe therapeutische breedte. Dit betekent dat een dosis die giftig is, maar net iets hoger ligt dan een werkzame dosis. Patiënten die het toegediend krijgen, moeten daarom zeer nauwlettend opgevolgd worden om giftige bijwerkingen (vooral voor het hart, de zintuigen en de hersenen) snel op te sporen, aangezien deze tot een levensbedreigende situatie kunnen leiden.
Hydroxychloroquine werd vroeger gebruikt in de strijd tegen malaria en wordt heden gebruikt bij bepaalde ontstekingsziekten zoals lupus erythematodes (een auto-immuun ziekte van het bindweefsel) en reumatoïde artritis (een chronische ontsteking van de gewrichten). Zou het ook werken tegen het coronavirus? Dat is de vraag die menig wetenschapper heeft beroerd. Alhoewel hydroxychloroquine in een laboratoriumomgeving werkzaam is tegen het coronavirus, blijkt dit helaas bij patiënten niet te helpen. Er is dan ook groeiende eensgezindheid dat hydroxychloroquine niet nuttig is om covidpatiënten te behandelen.